Letarg

W mroźne, styczniowe popołudnie zjeżdżam z autostrady A2 zjazdem oznaczonym Łódź Północ. 

Wybudzam się z ponad godzinnego transopędu, redukuję bieg, zdejmuję nogę z gazu. Dwupasmówka przeobraża się w wąską szosę. Szosa cierpliwie prowadzi mnie do miejsca, gdzie stoi zielony drogowskaz z napisem Łódź.

 I tylko tyle, bo miasta nie widać. Jest tylko gęstniejąca ciemność, drzewa, połacie śniegu. Gdzieś w oddali światełka piętrowych budynków.

Ciemno już. Dochodzi siedemnasta. Drogę pokazują mi reflektory samochodów jadących z naprzeciwka. Lampy uliczne oszczędnie oświetlają rogatki miasta.

Docieram do Śródmieścia. Na ulicach króluje szarość utopiona w nocy. Tu i tam, połyskują neony sklepików, jak lampki na cmentarzu.

 Miasto wydaje się drzemać. Ciemne, przydymione i ospałe. Ulice oświetlone minimalistycznie. Może to miasto, znużone sobą i swoją szarością, uznało, że to koniec dnia, przykryło się ciemnym kocem i zapadło w letarg? A może ktoś celowo pogasił światła, żeby nie zakłócały snu osypującym się ze starości kamienicom?

Błyskające tu i ówdzie w oknach światła w oknach wydają się być zimne, wystraszone, niegościnne i nic nie obiecują.

Jak chłodny rosół, czekający samotnie na stole, na kogoś mocno spóźnionego, kto i tak raczej już nie przyjdzie.

 I nic się nie zmienia. I wszystko trwa. Niezależnie od tego, że gdzieś indziej czas pędzi nieprzerwanym dynamicznym strumieniem jak rozpędzone auta przejeżdżające odcinkiem autostrady A2 Warszawa – Poznań.

Takie same dziury w chodniku, co ponad dziesięć lat temu, gdy stąd wyjechałam. Jeszcze mocniej nadwyrężone wiekiem fasady kamienic. Jeszcze bardziej osypujące się tynki. Taki sam zapach stęchłego moczu w oficynie. 

Jedynie tu i tam, rozkwitają na murach, nowe esy floresy namalowane przez grafficiarzy. To znak, że mury jednak niosą w sobie jakieś życie. Życie uparcie gdzieś kiełkuje, zmieniając tylko formy, wyrastając jak huba na martwym, zmurszałym, dawno przewróconym dębie.

A może mylę się? A może nic nie rozumiem? Bo może ten pozorny letarg, ten marazm, ta ciemność są tylko przykrywką, dla czegoś jeszcze?